بيا اي ساقی ميخانه عشق
مرا پر كن از پيمانه عشق
گل مريم فداي رنگ ورويت
نصيبم كي شود ديدار روي

اندکی عاشقانه تر زیر این باران بمان،
ابر را بوسیده ام تا بوسه بارانت کنم.

من در این خلوت خاموش سکوت
اگر از یاد تو یادی نکنم می شکنم
در کاخ مجلل خبر از عشق مجو
که سعادت همه در کلبه درویشان است

صفايي ندارد ارسطو شدن
خوشا پر گشودن پرستو شدن

خون من یعنی وجودم ،
بی خون من هیچ و پوچم ،
‌بارها در عشقنامه نوشتم ،
خون من مهر وجودت...

همه در حسرت يك پروازند ،
من به پرواز نمي‌انديشم
به تو مي‌انديشم
به تو كه عزيزتر از انديشه‌ي يك پروازي...

زندگی در گروی خاطره هاست
خاطره در گروی فاصله هاست
فاصله تلخ ترین خاطره هاست

انسان همچون رودخانه است ،
هر چه عمیق تر باشد
آرام تر و متواضع تر است

اگر ميداني در اين جهان کسي هست که با ديدنش، رنگ رخسارت تغيير ميکند و صداي قلبت آبرويت را به تاراج ميبرد، مهم نيست که او مال تو باشد، مهم اين است که فقط باشد، زندگي کند، لذّت ببرد و نفس بکشد

اگر تمام شب را در حسرت از دست خورشيد سر کني لذت ديدن ستاره ها رو هم از دست مي دهي!

آرزو می کنم غمهای دلت ، برن زیر برفهای زمستونی و دلت سفید و همیشه بدون غم بمونه .

گاهی باید کم باشی تا کم بودنت احساس بشه.. نه این که اصلا نباشی تا نبودنت عادت شه

در سکوت دادگاه سرنوشت عشق بر ما حکم سنگيني نوشت . گفته شد دلداده ها از هم جدا ! واي بر اين حکم و بر اين قانون زشت

دونه های برف از آسمون فقط برای دیدن چشمات پایین میان ، اما پاشونو که به زمین میزارن فدای مهربونیهات میشن ...